16 กรกฎาคม 2554

พอดี

พอดี
รู้จักประมาณตน ประมาณกาล ประมาณทรัพย์
คือรู้จักชีวิต

ผลจากการรู้ประมาณ
คือเกิดความพอดี

พอดีคือ
พอแล้วจึงดี
มิใช่ดีแล้วจึงพอ

สำหรับคนเห็นแก่ตัว
วันนี้พอดี พรุ่งนี้ก็พร่อง
แสวงหา สะสมเท่าใด
ก็ไม่รู้จักพอดี

เขาไม่รู้ว่า
เพียงแต่เขาไม่ยอมเป็นทาสของการแสวงหา
ความพอดีก็มีอยู่แล้วตรงหน้าเขา

ช่างปะไรที่ใครว่า
เราอย่าบ้า
ว่าตัวเราเองก็แล้วกัน


ไม่มีใครไม่มีกัลยาณมิตร
ก็สายลมอ่อนละมุนที่ลูบไล้ยามรุ่มร้อน
ก็สายน้ำที่รินหลั่งในยามกระหาย
ก็พื้นดินที่ได้เหยียบย่ำโดยไม่ว่ากล่าว
ก็แสงแดดที่ช่วยขับไล่ความหนาวเย็น
ก็ต้นไม้ที่ให้ความร่มเย็นโดยไม่เรียกร้อง
ก็นกกาที่ขับร้องกล่อมโลกให้คลายเหงา
สิ่งเหล่านี้หรือมิใช่
ที่เป็นกัลยาณมิตรของมนุษย์ทั้งหลาย

ในยามชีวิตผิดหวัง ว้าเหว่
หากแม้มีผู้รู้ใจ
ย่อมได้รับกำลังใจ และคำปลอบโยน
ชีวิตที่มีตนเอง เป็นผู้รู้ใจ
พลาดผิด เผลอไปย่อมสามารถให้อภัย
และตักเตือนตนได้ด้วยดี

ไม่มีความคิดเห็น: